Όταν τους κοιτούσαμε στα μάτια

Άρθρο της Άννας Καραμανλή, Δημοσιογράφος, υποψήφια Βουλευτής Ν.Δ. στη Β’ Αθήνας Είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι η χώρα μας είχε τότε φωνή και παρέμβαση σε διεθνές επίπεδο 

 

Η Ιστορία επαληθεύεται πότε ως φάρσα και πότε ως τραγωδία.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο «όχι» της Ελλάδας, με την άρνηση της κυβέρνησης Καραμανλή στο Βουκουρέστι να αποδεχθεί την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι η χώρα μας είχε τότε φωνή και παρέμβαση σε διεθνές επίπεδο. Και τους κοιτούσε στα ΜΑΤΙΑ...
Ήταν τότε που στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, ο Κώστας Καραμανλής έφραξε το δρόμο των ανιστόρητων Σκοπίων προς τη Βορειοατλαντική Συμμαχία. Ένα «όχι» που πλήρωσαν ο πρώην πρωθυπουργός και η Νέα Δημοκρατία, η εξέλιξη του εθνικού αφηγήματος ωστόσο ήρθε να δικαιώσει πανηγυρικά.
Πάμε στο «τώρα»
Μετά από δυο και κάτι χρόνια μιας κυβέρνησης που παραδέχτηκε πως δεν διάβαζε αυτό που διαπραγματευόταν, που διαλαλούσε πως οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, και εξίσωνε τις ευθύνες όλων μας, με το περίφημο «μαζί τα φάγαμε», η χώρα έχει την ευκαιρία να μπορεί να τους κοιτάξει και πάλι στα μάτια.
Η συμμετοχή του Αντώνη Σαμαρά στην υπογραφή της δανειακής σύμβασης, ήταν ένα πρώτο μάθημα διαπραγματεύσεων.
Στην Ελλάδα κάποιοι είχαν ξεχάσει την λέξη.
Η Νέα Δημοκρατία «έβαλε πλάτη» για να σωθεί το καράβι της χώρας, από τις τρικυμίες που το είχε βάλει μια «παρατημένη» και χωρίς σχέδιο κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Ή μήπως υπήρχε τελικά σχέδιο μετατροπής της χώρας σε ένα εξαθλιωμένο οικονομικά και κοινωνικά κρατίδιο:
Μήπως τώρα ο Καραμανλής δικαιώνεται;

Για την επανεκκίνηση της οικονομίας απαιτείται η κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας.
Απαιτείται η χάραξη μιας εθνικής πολιτικής από την αυτοδύναμη κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Αυτοδύναμη. Μόνο με «λυτά τα χέρια» μπορεί ο καπετάνιος να οδηγήσει το καράβι της Ελλάδας στην θάλασσα της Ελπίδας.